αντίο στην κυρία Α.

Κόκκινο. Αν είχα μόνο μια λέξη να πω για σένα θα’ταν κόκκινο. Γιατί δεν έβγαινες ποτέ απ΄το σπίτι χωρίς κόκκινο κραγιόν. Γιατί ήσουν όμορφη με το κόκκινο κραγιόν και τα μαυρόασπρα μαλλιά. Γιατί μ’αγαπούσες. Γιατί κρατάω όσα μου είπες.Γιατί με την σκούπα στο χέρι και τα γάντια, ανάμεσα στα καθαριστικά ήσουν αρχοντική. Γιατί μου έλεγες για πάπιες πορτοκάλι που έφτιαχνες σε ένα μικρό διαμερισματάκι στο Παρίσι, φοιτήτρια. Γιατί και τότε, φόραγες κόκκινο κραγιόν. Γιατί όσα κι’αν άλλαξαν στην ζωή σου, το κόκκινο κραγιόν δεν άλλαξε. Γιατί μια μέρα, απόγευμα, σε είδα καθισμένη στην βεράντα, κρυμμένη πίσω απ’τα φυτά σου,με τα πόδια μαζεμένα, ένα βιβλίο ανοικτό, φορούσες παλιόρουχα και κόκκινο κραγιόν. Ποτέ σουτιέν, αλλα πάντα κόκκινο κραγιόν. ‘Ενα φτηνό μου χες πει.

Γαλήνη. Αν είχα ακόμη μια λέξη θα’ταν γαλήνη.